Van Antigua to Paradise

Guatamala is prachtig, er zijn lieve mensen, veel mooie natuur, het heeft ook zijn eigenaardigheden zoals de suicide shower. Maar we zijn voornamelijk veel aan het zien, beleven en genieten.

De reis naar Guatamala vanuit Leon naar Antigua was lang. We werden om 3 uur opgehaald en zaten voor 15 uur in een soort van luxe minivan met internet aan boord :). Na nog wat door dutten reden we rond half 7 Honduras binnen, onze eerste indruk van dit land was dat het vooral een heel arm land is en heel erg droog en ze hadden wc's waar je je eigen papier mee naar toe moest nemen. Maar onze chauffeur had aan alles gedacht, gelukkig. Het was maar een kleine indruk want al snel reden we de grens over naar El Salvador. Hier moesten we de bus uit, deze werd namelijk gescand op drugs en terwijl wij zaten te wachten zagen we al direct een gele kolibri.
Waar we reden in El Salvador leek het wel op klein Amerika, met brede snelwegen en overal Mac Donald`s, lucy´s en Burger King. Hier worden deze "restaurants" als luxe gezien en alleen de rijke gezinnen maken er dan een uitje van om op zondag bij Mac Donalds te eten. Na nog heel veel verder te zijn gereden en veel stempels in ons paspoort rijker kwamen we aan in Antigua in het meest bijzondere hostel ooit.
We kwamen binnen op muziek van zingende monniken en er stonden prachtige kaarsjes aan. Er hing veel wit en paars crepe papier in prachtige strikken (dat is vanwege de pasen, weet ik nu). Helemaal betoverd door de sfeer werd ik wakker geschut door de eigenaar met zijn harde lach. Hij zei dat we even moesten wachten en dat dan onze kamers klaar zouden zijn, maar dat we vooral iets te drinken moesten nemen en dat dat included in the price was. Voor ik het wist kreeg ik een bacardi cola in mijn hand en zo begon ons avontuur in Antigua. De bacardi cola en het bier in het hostel was overigens de hele periode bij de prijs inbegrepen.
De eerste avond gingen we na die reis van 15 uur toch nog even gezellig uit met hostel eigenaar Sergio en een stel uit Engeland wat de volgende ochtend terug zou gaan. We maakte een spetterend feestje van hun laatste avond en na 23 uur wakker te zijn geweest gingen we eindelijk slapen. Nu zijn wij ook geen 18 meer dus dit alles vroeg om enig herstel. . Dus we hebben een dagje heel rustig aan gedaan, het begon met de eerste kennismaking met de suicide shower, de douches hier (tot nu toe overal) zijn eigenlijk gewoon koude douche maar dan zit er een soort enorme douchkop omheen met een elektrisiteitsdraadje wat in de douchkop zorgt dat het water alsnog warm wordt. Maar stroom zo dicht bij het water lijkt wat gevaarlijk, onze reisgids raad aan om slippers te dragen tegen elektrocutie. Hoe dan ook in nederland zou deze douchkop nooit verkocht mogen worden. Na dit grote avontuur hebben we Antigua verkend, wat een mooi en leuk stadje. Het deed een beetje denken aan Lisabon maar dan kleiner. Terwijl we rondliepen in dit lieflijke pitoreske stadje realiseerde we ons opeens dat we omsingeld werden door helicopters met mannen met geweren, dat was nieuw voor ons en hier stond ook niks over in onze reisgids. Sergio vertelde ons later dat dit was vanwege een bezoek van de president (zo zie je maar dat heb je dus overal).We hebben blijkbaar bij het duurste tentje een Leonardo Da Veggie Bagel gegeten maar hij was heerlijk en Tim een met Tonijn. We hebben een aantal bruiloften gezien en wat van de beelden die rond gedragen worden met pasen. Toen we klaar waren om naar het hostel te gaan kwam Tim er achter dat hij ergens het boekje van Guatamala was kwijtgeraakt, jawel we zijn er al bijna 24 uur. Maar ik deed heel begripvol en dat het niet erg was maar dat we toch maar even alles langs moesten lopen waar we die dag geweest waren en dan is dat pitoreske Antigua opeens best groot. Gelukkig kwam er bij het gezellige bagle tentje een vrouw naar ons toe libro, libro al zwaaiend met ons boek. Naar haar heel veel graciasses te hebben toegezegd eindelijk even relaxen in het hostel waar de rum cola al weer rijkelijk genoten werd. s' Avonds hebben we een heerlijk bord met nacho's gedeeld. Ze eten wel veel bonen hier maar voornamelijk een soort bonen pasta. Dat vind ik nog best wel lekker, alleen in de ochtend gaat me dat nog wat te ver.
De volgende dag was het zondag, gek genoeg waren alle kerken zondag ochtend dicht. Wij zijn met Matt een aardige jongen die we in het hostel ontmoet hebben naar een uitzicht punt gelopen waar we een mooi uitzicht hadden over de oude onverwoestbare stad. Er zijn veel vulkaan uitbarstingen geweest in Antigua waardoor de stad op een gegeven moment is opgegeven maar de burgers bleven zo van de stad houden dat ze er altijd zijn blijven wonen. Antigua bestaat uit allemaal rechte blokken dat is heel mooi te zien vanuit dit uitzichtpunt. We ontmoeten hier een stel uit Canada, zij vertellen ons over de processie die vanmiddag zal plaats vinden en waar de place to be is. Dus daar gaan we dan ook naar toe. De voorbereidingen zijn al in volle gang wanneer we aankomen. Overal worden mooie bloemtapijten en geverfd zaagsel in de prachtigste patronen neergelegd voor de processie om overheen te lopen. Deze processie begint 40 dagen voor pasen en dan elke zondag. Na lang wachten begint de processie, er wordt heftige muziek gespeeld, de mannen dragen paarse jurken met witte accenten en dragen een enorm zwaar houte tableau. Dit doen ze om te voelen wat Jezus voelde en een stuk van zijn leidensweg te ervaren. Het is heel indrukwekkend en na de mannen komen de vrouwen in net zwart met kante sluiers. Ook zij dragen een iets lichter maar ook een zwaar houten tableau. Zo lopen ze de hele dag, uiteraard wisselen ze elkaar af maar de processie begint s' ochtends heel vroeg in een andere stad en s'avonds om half 11 is het pas afgelopen. Het was erg mooi dat we deze ceremonie mee mochten maken.
Maandag ochtend gaan we vroeg weg, we gaan vandaag de Pacaya vulkaan beklimmen, we kunnen er helaas niet helemaal op omdat hij 3 weken geleden nog een kleine uitbarsting heeft gehad. Maar we hebben een gezellige groep en een enthousiaste gids. Voor de mensen voor wie de tocht te zwaar is lopen zogenoemde taxi`s natural mee(dit is een paard). Onderweg hebben we prachtig uitzicht, we zien nog een specht en onze gids verteld in het spaans een hoop waar we met behulp van de groep een klein beetje van kunnen begrijpen. Wanneer we dichterbij de vulkaan komen deelt de gids ons marsmellows uit en wanneer we die gaan roosteren boven de dampende stenen ontdekt iemand ineens lava. Diep diep rode lava, daar zijn onze marsmellows snel klaar.
Helemaal onder de indruk en zen van dit enorme natuur fenomeen komen we terug. Matt, Lexie en Archie waren ook mee naar de vulkaan en het was prachtig. Omdat we morgen weg gaan en omdat er in het hostel altijd chips zonder een sausje is maken Matt, Tim en ik een farewell guacamole. Maar we komen er al snel achter, er is geen dag zonder feestje bij Hostel eigenaar Sergio en vandaag is het St. Patricks dag. Nou weet ik niet precies wat dat betekend, waarschijnlijk over ene Patrick die ooit goede dingen heeft gedaan, maar ik weet nu hoe het gevierd dient te worden. Je doet iets groens aan en gaat naar een ierse pub en daar drink je dan bier. We waren met het hele hostel versierd in groen crepe papieren strikken en er werden gratis T-shirts uitgedeeld en we hebben een hele leuke avond gehad met z´n allen. Tot de volgende ochtend die was minder leuk.
Maar goed de farewell guacemole was gegeten, en onze bedden waren al door andere geboekt dus we gingen. Nog een dikke knuffel aan Sergio voor een super verblijf in hostel Holistico.
In de chickenbus met bon Jovi jaren 80 en nog meer guilty plesures uit die tijd op video gingen we met een rotvaart onderweg, af en toe stapte er een soort tellsell verkopers in die dan viltstiften verkochten en gretig pakte mensen hun portomonne (hier snapte we niet zoveel van). Na wat zoeken in Guatmala stad waar we naar een benzinestation gingen om de weg te vragen. Zo iets voor ons, zijn we in een onveilige stad,de eerste plek die wij opzoeken is een benzinestation. Nou goed we zijn Nederlanders dus we deden eigenwijs maar dat pakte zowaar goed uit.
Vanuit Guatemala stad namen we een bus naar de Biotope de Quetzal. Ergens waar het weer een stuk minder mooi was dan wat we tot nu toe hadden meegmaakt werden we langs de snelweg gedumpt. Gelukkig vonden we snel de plek waar we zouden overnachten en ontmoeten direct een vriendelijk Canadees stel, de man overduidelijk een fervent vogellaar. Hij bood ons aan om de volgende ochtend samen met hem op zoek te gaan naar de Quetzal. We spraken om half 6 (ja je leest het goed) half 6 af om op weg te gaan. Tijdens het avondeten kwam er nog een mega rat langs lopen (toen wisten Tim en ik allebei dit is voor 1 nachtje). Kwart over 5 klopte de man al ongerust aan of we het niet waren vergeten. Daar stond hij in vol ornaat, het hoedje, de verrekijker om de nek en natuurlijk de afritsbroek. Met onze zaklampen en warm gekleed gingen we op pad. Na een klein stukje wandelen kwam de aparatuur te voorschijn. Jean Francois had een klein computertje bij zich met geluiden van de Quetzal. In het donker in de kou leunde we op onze stok wachtend op de Quetzal, maar helaas, er reageerde overigens wel vogels op de geluiden van de computer. Maar hele kleintjes met rode buikjes. Langzaam werd het licht en dat was prachtig in de jungle. We liepen door naar de waterval en hebben zelfs nog een groene toekan gezien. Terug bij de koffie was zijn vrouw ook aanwezig en hebben we nog even oude foto's van vogels naast het boek gelegd en zo kwamen we al een stuk verder met wat we allemaal al gezien hebben. In de middag gingen we nog het officiele national park in, heftige klim, prachtig uitzicht, leuk cadeautje bij de ingang maar geen Quetzal. We waren toch heel gelukkig met onze score van de groene Toekan en zo gingen we verder in de richting van Coban. Een gek stadje, waar we wel heel lekker hebben gegeten maar de volgende dag bleek dat de enige activiteit die daar te doen was namelijk de koffieplantages bekijken was gesloten zijn we hier snel weer verder gegaan. Op naar Samuc Champey wat volgens een duist meisje en canadese jongen die we hadden ontmoet in antigua echt paradijslijk zou moeten zijn. We konden de naam maar niet onthouden dus het werd al snel shampoo champagne. We vonden een leuk hostel in Lanquin wat voor het eerst niet 2 keer zo duur was als in het boekje stond. De volgende ochtend gingen we op pad naar het paradijs.
In de back van een jeep stonden we met nog 15 andere voor 3 kwartier over hobbelige wegen. Maar we waren in de buitenlucht met allemaal prachtige uitzichten. Er werd onderweg aan de hobbelige wegen gewerkt waardoor we 50 minuten in de zon moesten wachten. Maar er zaten twee nederlandse meiden bij ons in de auto die in een half jaar heel midden amerika hadden gezien dus we konden nog mooi wat tips van ze krijgen. We hadden ervoor gekozen om niet de tour (die nogal veel omvattend was waardoor je nog geen kwartiertje iets voor jezelf kon doen) te doen maar een rustig dagje genieten van dat paradijs. Na een klein stukje lopen kwamen we aan bij de turkoois blauwe water platformen, inderdaad prachtig met van plateau naar plateau kleine watervalletjes. Na even te hebben gezwommen besloten we naar het uitkijkpunt te klimmen, daar was een prachtig uitzicht op dit kleine paradijsje. Op de terugweg liepen we nog langs apen en nog meer bijzondere vogels. Toen we beneden kwamen scheen de zon weer. Ik ging zwemmen en Tim maakte nog wat foto´s toen ik naar hem toe zwom om daar aan de kant te klimmen zette ik bijna mijn hand op een soort van vogelspin, toen ik die zag heb ik denk ik het Olympisch record van Pieter van de Hoogeband gebroken zo snel zwom ik weg. Verder zijn hier van die visjes die de dode cellen van je voeten eten maar nou blijkt die zijn ook dol op de cellen van mijn litteken en dat was vrij pijnlijk dus toen ik voor de 3de keer aangevallen was door zo'n visje ben ik er toch maar uitgegaan. Maar het duitse meisje en de Canadese jongen hadden helemaal gelijk Shampoo Champagne is paradijselijk!